واي از آن روزي که ما،
"دل"رابه "دنيا"باختيم
خانه مان را روي "تارعنکبوتي"ساختيم
يادمان رفت آن زماني را که "آدم"بوده ايم چهره خودرا درون آيينه نشناختيم
واي از آن روزي که "خودخواهي" گريبانگير شد
بي محابا ،سوي تخريب "شرافت"تاختيم
حرمت"انسان" شکستيم و بدون دلهره
پيکر بي جان اورا ،زير پاانداختيم گور خود را با دو دست خويش،کنديم و بر آن نوحه خوانديم و به ترحيم و عزا پرداختيم
دير فهميديم با "خود "ماچه کرديم و چه شد
ما"شرافت""آدميت" ما "خدا"را باختيم
درباره این سایت